Mijn Album Top 10 Allertijden

Onlangs was ik uitgedaagd door een collega op Facebook om mijn persoonlijke album top 10 Allertijden te publiceren. Dat was geen geringe opgave, omdat ik wel tientallen albums erin zou willen proppen.

Het leek mij leuk voor de liefhebber om deze lijst met bijbehorende persoonlijke verhalen hier op de deze blog te publiceren. Laat me weten wat je er van vindt, via mijn Facebook Page of Contactformulier.

Vanaf het moment dat ik op mijn kamertje, mijn eigen muziek mocht afspelen, vaak van cassette of LP, is er veel voorbijgekomen. Toch zullen er ook titels uit recente tijden genoemd worden. De volgorde is geheel willekeurig.

 

Album 1 van 10:

Queen – A Day at the Races (EMI 1976)

De meeste mensen kennen Queen van de hits, bv Killer Queen (album: Sheer Heart Attack, EMI 1974), You’re My Best Friend, en uiteraard Bohemian Rhapsody (album: A Night at the Opera, EMI 1975). Maar ook van dit album, de opvolger, Tie Your Mother Down en Somebody to Love. Voor mij begon het daarmee, plus de rest van dit album.

 

De titel van dit albun verwijst naar een van de meest succesvolle komische films van the Marx Brothers (1937). Er staan buiten die twee genoemde hits nog veel meer mooie nummers.

Millionaire Waltz, die als een klassieke wals lijkt te beginnen, maar een muzikale doorwerking heeft in Rockstyle en waarop Brian May zijn gitaarsolo als een viool interpreteert.  You and I, lekker pianorock met een heerlijk gitaarsolo, White Man, Bluesrock- achtig nummer en zo kan ik wel doorgaan.

Die vocale – en gitaararrangementen, ik kon er niet genoeg van krijgen. Ik nam het mee op cassette op vakantie met mijn ouders naar Engeland. (alwaar ik voor het eerst kocht met mijn eigen zakgeld de LP Queen II, EMI 1974)

Met A Day at the Races had Queen hun schulden, die ze gemaakt hadden voor het opnemen van hun vorige album en die zeer goed gescoord had, afbetaald. Dus ze hadden alle vrijheid om te schrijven wat ze wilden en je kan horen dat ze zich thuis voelden in hun concept, die zij eigenlijk al toepasten op hun album daarvoor, Sheer Heart Attack.

En op dit album, evenals alle vorige, stond ‘no synths’. Alle miscelaneous sounds werd gemaakt door Brian May op zijn, (met zijn vader) zelfgebouwde gitaar, onder productionele leiding van Roy Thomas Baker.

In die tijd, rond mijn 12e had ik nog geen elektrisch gitaar. Dat kwam pas later. Ik had van mijn moeder de bladmuziek van dit album gekregen. Zij kon alleen klassiek piano spelen en begreep toen niet de akkoordsymbolen die ik wel kende op mijn Spaanse gitaar, maar ook nog niet op de piano. Geheel zelfstandig ben ik die akkoorden gaan uitzoeken vanuit mijn gitaar en het hielp dat ik al noten kon lezen. Al gauw kon ik zelf alle nummers van dit album meespelen met de plaat op de piano en gitaar. (Dus als groot bewonderaar wilde ik soms Freddy Mercury zijn of soms Brian May) :-))

Daarmee ging er voor mij een hele muzikale wereld open, die mij tot op de dag van vandaag op vele gebieden, zoals solfège (toelating Conservatorium),Vocal Harmony’s en songwriting een basis heeft gelegd.

Nog steeds vind ik dat Queen behoort tot een van wereld’s beste rockbands allertijden en Freddy Mercury als beste rockzanger. Hun concert onlangs dit jaar in Ziggo Dome, nu met geweldige zanger en performer Adam Lambert bewees dat maar al te goed.  Jong en oud waren aanwezig, wat maar weer aangeeft hoe tijdloos hun muziek is. Best kans dat op z’n minst hun meest bekende hits eeuwigheidswaarde zullen krijgen.

 

 

Album 2 van 10

Steely Dan – Gaucho (MCA Records 1980)

Het was op mijn 16e verjaardag dat mijn (pleeg)vader het illumineuze idee had mij een oude Philips buizenradio cadeau te doen. Zo’n eentje die een paar minuten nodig had om op te warmen. Een ingebouwde glazen lichtje, wat ook wel ‘kattenoog’ werd genoemd, moest groen worden om aan te geven dat het operationeel was. Met een beetje handigheid in het aanpassen van snoeren, kon ik mijn electrisch gitaar van een onbekend merk, die ik het jaar daarvoor voor weinig geld had verworven van een kennis van mijn ouders, aansluiten op de achterkant van de buizenradio.

En zo had ik mijn eerste gitaarversterker, ik was zo blij! Het klonk echt niet slecht! Mijn cleane geluid (zoiets kan je niet uitdrukken met een Nederlands woord) had een heel lichte vervorming, een ‘randje’. Op Gaucho heeft Walter Becker ook zo’n randje op zijn gitaarsound. Ik vond dat een geweldige sound.

De meesten kennen Babylon Sisters en Hey Ninteen. De blazersarrangementen van Rob Mounsey, met o.a. een basclarinet zijn zo smaakvol. Grote namen natuurlijk, Michael en Randy Brecker, Steve Gadd, Jeffrey Porcaro, Larry Carlton etc.

Hoewel de songs toen (ik was een jaar of 15, misschien 16 jaar) voor mij best wel moeilijk waren om uit te zoeken, kon ik Hey Nineteen aardig meespelen. De intro van dit nummer vind ik nog steeds zo flitsend beginnen met zo’n zelfde gitaarsound. (Althans dat dacht ik toen):-)

Alle nummers en de totale sound op dit album vind ik nog steeds van hoge kwaliteit en tijdloos bovendien.Mijn meest favoriete is het titelnummer Gaucho. Geweldige soulvolle intro waarbij de saxdoor Tom Scott gespeeld word. Na de instrumentale doorwerking met een Mexicaans tintje hoor je hem een lichte variatie spelen op het thema en het is net alsof ik hem hoor glimlachen bij die ene noot die hij met net iets meer ‘knauw’ speelt. Alsof hij ‘yeah’ roept. Dat gevoel had ik ook toen ik mijn gitaar voor het eerst aansloot op mijn buizenradio.